Gördüm onu
Ýskelede tren bekliyordu
Ambarlý sahilinde üþümüþ
Gölgesini denize düþürmüþ
Düþünüyordu /kara kara
Bir uçak geçti havadan
Bir de martý /saçlarýna dokunaraktan
Ürperdi, belki de korkudan
Atýverdi canýný denize karadan
Bir avuç yosunlu suyla çýktý kýyýya
Dudaklarýnda çocuksu bir gülümseme
Dedim ki;
Nedir bu sevinç durduk yere
Dedi ki;
Gölgemi gördüm denizin dibinde
Bir türkü tutturdu Ordu’dan, Ünye’den, Of’tan
Bir de selam gönderdi Samsun’dan
Anaya, babaya, kardaþa karýþýk
Küsmüþtü Dursun’a, hatýrlayýnca sonra
Geri aldý gönderdiði selamý da
Efkarlandý ardýndan, duyamadýðým bir ada
Eðildi bir paket çýkardý çorabýndan
Sýrýlsýklam
Arandý, bulamadý
Anladým ki yoktu çakmaðý
Olsa da yakamazdý
Bir sigara uzattým, ucunda ateþ
Bilmez miyim gölgeyi kaybetmenin acýsýný
Görünce oldu gözleri ateþ ateþ
Býrakmýþtým dedi bu naleti beþ dakika önce
Gölgemin bir cebine sokup atmýþtým denizin dibine
Diðer cebine de denizin kýzýný, anasýný, babasýný...
Sustu!
Dudaðýný yakan bir isimdi
Sigaranýn ateþi deðil
Konuþamadý
Uzaklaþtým
Ýki adým sonra geri baktým
Güneþe sermiþti kendini
Bana, gitme, der gibi
Teþekkür eder gibi
Ah! bir de gülümseyiverseydi
Olsaydý da takati
Gördüm onu
Ýskelede tren bekliyordu
Ambarlý sahilinde
Düþmüþtü gölgesinin peþine...
Nurten Altýnok