BİR ÇİÇEK SERGİCİSİ DER Kİ

Bin dokuzyüz on iki miydi, bin dokuz yüz elli iki miydi
Güneþli bir öðle miydi, çiçekler gölgesiz miydi
Ellerim kirli miydi
Neydi
Çiçeklere su mu serpiyordum, bir karanfil çok mu uzaklardan gelmiþti
Bilmem ki
Benim bütün yaþamýmda hep karanfiller olmuþtur
Her zaman hatýrlarým
Sanki bir karanfilden sürekli doðmuþumdur
Bin dokuz yüz on iki doðumlu bir karanfili
Karým göðsüme takmýþtý. Þimdi ben çok yaþlýyým
Þimdi ben nedense çok yaþlýyým
Herkesi ayrý ayrý tanýmam
Ruhi Bey’i Ýçerenköy’den tanýrým
Ýçerenköy’ü iyi bilirim de ondan
Kaç yýl önceydi, þimdi unuttum
Babasýný da tanýrým
Kaç yýl önceydi, bilemem
Üryani eriði gibi gözleri vardý
Çizmeleri, kamçýsý
Ruhi Bey, benden çiçek alýrdý
O zamanlar sokak sokak dolaþýrdým
Çiçek alanlarý iyi bilirdim
Ruhi Bey de çiçek alýrdý
Nedense benden alýrdý. Çünkü ben çiçekleri çok biçimli tutarým
Kuþkonmazlarý sevmem, kullanmam
Çiçeklerin aralýklarýna bakarým
Sanki ben onlarý hep yeniden yaratýrým, yontarým
Bin dokuz yüz kýrk üçde biri öldü
Boynu deðil, bir karanfilin sapýydý, yana düþtü
Düþünce öldü
Bir ölülük sindi ellerime
Bir ölülük bana sindi
Ona sergimde her zaman bir yer ayýrýrým
Kimseler bilmez
Ben iþte gizli gizli onu sularým
Karanlýk bir karanfilliði
Yoklukta bir karanfilliði
O gün bugündür bütün çiçekler
Karanfildir benim için.

Bir gün de bir demet karanfilim yandý
Bir demet karanfilin penceresi, kapýsý
Nedense yandý
Önce giyinik bir ev görünümündeydi, öyleydi
Takýndý kýrmýzýlarýný sonra
Süslendi
Bir boþluk edindi orda kendine
Hemen oracýkta bir boþluk
Açtý þemsiyesini ve gitti.

Ben þimdi oðlumun yanýnda kalýrým
Onun kýrmýzý yapraklardan yapýlmýþ
Bir zamandýþýlýðý vardýr
Beni anlamaz
Anlamaz, niye anlasýn
Anlaþýlmak -deðil mi ama- sanki kimsenin olamaz

Ben kendime bir karanfil mezarý satýn aldým
Beni oraya gömecekler
Ruhi Bey cenazeme gelecek
Ama hangi Ruhi Bey
Doðrusu biraz þaþýrdým
Ýçerenköy’deki Ruhi Bey gelmez
Osadece karanfil satýn alýr
Ölümü pek beðenmez
Þimdiki Ruhi Bey ölümedaha yatkýndýr
Yaþamaya da
Ölümle yaþam arasýnda bunalýr bunalýr
Ben bu kadarýný anlarým
O gelir beni kaldýrýr
Bir karanfil kalabalýðýna arrtýk katýlýr
Geçen gün gördüm
Acýmayý unuttum
Sevinmeyi unuttum
Ben her þeyi artýk unutuyorum
Ama ogeçerken ne yalan söyleyeyim þuramda biraðrý duydum
Aðrý da deðildi belki, hani, nasýl
Gövdemi yeniden buldum
Acýlar acýlara eklenince aðýrlaþýyor
Gövdem de aðýrlaþýyor
Ruhi Beyle kocaman bir demet karanfil oluyoruz
Þu üstümdeki boþluk kadar
Bir demet
Yok artýk pek konuþmuyoruz
Benim sözlerim eskidi
Onunki de eskidi
Zaten kelimeler sonludur
Öyledeðil mi
Donuk donuk bakýþýyoruz
Ben ölüme iyice yakýn
O yaþamaktan uzak
Öyle bir gök içinde durmuþ gibiyiz
Karanfiller ölürken
Karanfillerden bir deniz.
Sosyal Medyada Paylaşın: