Bu Kent -II-
Bu kent oldu olasý tüketiyor.
Salýp gecelerine o kuduz vahþeti,
Her birimizin hayatýna dokunuyordu
Ki bu dediðim tam mecazi!..
”Sus!”
Susmuyoruz...
Kurallý cümlelerin bitiþinde
Vuruyorduk aç nefesleri
Ve görgüsüz hevesleri.
”Kaç!”
Kaçýyoruz...
Bir bilenden sorsak ta
Bulsak þu korkunun þehrini!
Ah!...
Bu kent
Her birimizin
Yakasýndan yakalýyor
Ve o en pes en tiz yerlerinden
Arabesk sesler yankýlanýyor;
Bu kentin gecelerinde.
Sisler içindeydiler
Kurtlar kuzularý parçalýyordu.
Bir feryat yükseliyordu ki...
Figan oluyordu;
Yürekler parçalayan!
Býçak oluyordu;
Fakat kýnýndan çýkmayan!
Her gece bir kuzu kaný akýyordu
Bu kentin oluðundan!..
“Dur!”
Duruyorduk zaten...
Kýmýldayamýyorduk ki
Bu kentin daracýk sokaklarýndan.
Yürüyecek olsak;
Her köþe ayný sonlara
Kývrýlmýyor muydu?!
Ne biçim bir yoldu
Sanki hiç bitmiyordu...
Bu kentin yüreði biz deðil miydik!?
Yollarý; feda ettiklerimiz deðil miydi!?
Bu kentin sesi soluðu;
Yitirdiklerimizden yana kesilmedi mi!?
Bu kent oldu olasý
Ýçimizde saklý.
”Git!”
Gidemeyiz...
Bulaþmýþ bir kere o kuduzluk!
Kuzularýn kaný kanýmýza karýþmýþ.
"Bir köpek yavru kediye analýk etmiþte
Ýnsan, insan yavrusuna merhamet etmemiþ!.."
Ýnsan!
Bu kent senin eserin.
Can!
Canan!
Þüphesiz
Ayrýlacaksýnýz…
Ayýracak ellerinizi;
Bu kentin kýskanç öfkeleri!..
”Kus!”
Kusamýyoruz...
Bu bulantý o kuzu kanýndandýr.
Þimdi öfkeler tavýndadýr!
Masumiyet dediðin;
Bu kentin gece aðaçlarýna asýlandýr!
Aþk dediðin;
Ayný kentin duvarlarýnda yazýlý kalandýr!
Umut dediðin;
Bu kentte bir adým öte varamayandýr!
Düþlerimiz kirletilmiþ!..
Tebessümlerimiz hep ayný yanakta kývrýlýr.
Gözünü açan olurdu
O göz bir daha iflah olmazdý!
Bu kentin puslu sabahlarýna varýrken
Yada sisli gecelerine;
Doðanlar olur.
Ayný sabahlarýndan ve gecelerinden
Bir gaibe gidenlerde olur!
Burada sualler biter
Bambaþka sualler baþlar o gaipte.
Bu kent bitmiyor!..
Köþelerinden dönüp
Ayný sokaklarýna taþýrken,
Ýçimizdeki sevinçlerimizi;
Ýmkansýzlýk kapanlarýnda
Yitirmiyor muyduk diri, diri!?
”Unut!”
Unutuyorduk...
Tüm iyi niyetlerimizi
Okunmamýþ kitaplar arasýnda kurutuyorduk!
O kitaplardan
Hep bir adým önde kaçýyorduk!
Bu kent en çokta kuyuya benziyordu
Ayný kuyudaydýk
Ama ayrý yalnýzlýklar içinde!
O kuyuya elini uzatanýn vay ki –vay haline.
”Madem öyle(!)
Savaþ sende.”
Seviþilmiyordu ki zaten.
Yalan aþklarda
Bir tadýmlýk ziyan oluyordu bedenler!
O ziyanlýðýn bedelinden doðuyordu;
Yüreðe gölgeler.
Yalandý iþte!!
Yalandý sevdalar.
Nefes almaya yetecek kadar
Çoðalýyordu umutlar!
Bu kenti sevenlerde oldu.
Sigarasýný sýkýþtýrýp iki dudaðýnýn arasýna
Bir kaðýt üstüne çizenlerde...
Bu kenti;
Övende vardý sövende!..
AsabiÞirin
2oo..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.