Bir yaðmur sonrasýnda baþladý herþey.. Usulca sokuluyordu ruhumuz, Bedenlerimize.. Ve derinliklerimizde, Zamanýn ayak seslerini duyuyorduk.. Damlalar buhurumeryem kokuyordu, Hasret soluyordu toprak.. Dokunuyorduk yarýnlara ellerimizle, Beyaz bir soðuðu hissediyorduk, Siyah düþünürken hayatý, Ve bir aþký.. Biliyorduk herþeyi.. Masallardan gelip, Musallalara dayandýðýmýzý, Görüyorduk.. Nedense hep kaçýyorduk, Düþlediðimiz gibi... Korkmasakta geçmiþten, Korkutuyordu gelmekte olan.. Olduðu gibiydi herþey.. Ne siyahlar tükendi, Ne de bembeyazdý yaþamak.. Ve hala kaçýyoruz, Sahte bir suretle, Bugünden..
BÝLAL YÜKSEKTEPE Sosyal Medyada Paylaşın:
mirzahan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.