insanlıktan istifamdır ...
.....
.....
artýk hiçbir þey eskisi gibi deðil
olmayacak da
gökyüzü maviydi bir zamanlar
yýldýzlar vardý
uzak olsalar da
hep kendimden bir þeyleri bulduðum yýldýzlar
hayallerim vardý
yýldýzlar kadar uzak
ama var dý iþte bir zamanlar
en azýndan benim diyebildiðim bir þeyler vardý yýldýzlarda
ümitlerimdi belkide onlar
ne kadar ümitsiz olsam da
onlarda kendimi bulurdum
ümitsizliðimi de belki de
hep inanmak istedim ben
insanlýðýn güzelliðine
en zor günlerimde bile inancýmý yitirmedim ben
insanlýðýn erdemlerine
her þey yalan olabilirdi benim için
ama insanlýk yalan deðildi
olamazdý
olmamalýydý …
insan …
ah insan …
yanýltýn beni sen
yýktýn tüm inançlarýmý
paramparça ettin dünyamý …
þimdi insan olmanýn utancý içerisinde yaþýyorum
neden
nasýl olabilir di bu
hangi insan , bir insaný alýr götürür
kahpece kurþunlardý da
sonra meçhul bir yerlere atýverirdi o insanýn cesedini
hangi insan yapabilirdi bunu
aklým almazdý
hala da aklým almýyor
söylenenler vardý, inanmazdým
asla olmaz derdim kendi kendime
bir insan böyle bir þeyi asla yapamaz dý
insanlýk dýþýydý çünkü
insana yakýþmazdý …
þimdi biz insan mýyýz
bari siz söyleyin
bu nasýl insan olmaktýr bilmiyorum artýk ben
þuçsuz günahsýz insanlarý evlerinden alýp da canlarýna kýymak
sonra bilinmeyen yerlerde cesetlerini saklamak ailelerinden
insanlýk mýdýr ?
insanlýktan istifamý lütfen kabul edin
eðer insanlýk bu ise, ben insan deðilim
ve
eðer insanlýk bu ise, bizler, hiçbirimiz de insan deðiliz …
Mert YIÐITCAN
29 01 2012
Beykoz / istanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.