BU BENİM AŞKIM, BENİM GÜNAHIM

Güneþin parlak olduðu bir gündü geliþin.

Aþkýn pasýný silmiþti güney batýdan esen fýrtýna.

Temaþaya durmuþlardý çatýlardaki ak güvercinler,

Kuþlarýn cik cik sesleri, tomurcuða sýðmamýþtý güller…



Oysa ne kadar da sana yakýþmýþtý ihanet.

Bana ise kaderime teslimiyet.

Varsýn kuru kalsaydý dudaklarým.

Varsýn gündüzüm sessiz, gecem sessiz,

Varsýn bir çeyrek asýr daha kalaydým sensiz…



Kalemim sensizliði yazsaydý.

Þarkýlarda hüzün,

Þiirlerde ayrýlýk,

Yapraklar ilkbaharda bile dökülseydi,

Gökyüzü hep bulutlu olsundu.



Ýkinci doðum olmasaydý keþke ikinci ölüm olacaksa,

Keþke gebe kalsaydý gece gündüze,

Keþke teselliyi yine papatya fallarýnda arasaydým,

Hiç kavuþmasaydým keþke, sonunda ayrýlýk olacaksa…



Biliyor musun?

Sen yokken bütün þarkýlar bizden bahsederdi.

Hep sen süslerdin hayallerimi.

Þubat Mart fark etmezdi.

Çünkü aylardan bir ay mutlaka seni bana getirecekti.



Elimde bir tespih olurdu, hakiki Oltu taþý.

Çektiðim her taþ beni sana yaklaþtýrýyordu sanki.

Tükettiðim her nefes biraz daha yaklaþtýrýyor,

Sanki ölüm denen þey seni bana getirecekti.



Keþke sahillere yabancý kalsaydým.

Keþke yabancýsý olsaydým yine kalamarýn.

Keþke kelebeklere senin adýný verseydim.

Haber getirmesini bekleseydim sert rüzgârlarýn…



Avuçlarýnda iþte kalbim, sýkboðazýný çarpmasýn.

Muhammed aþkýna da olsa su verme, çatlasýn dudaklarým.

Saçlarýna toz bile konmasýn,

Bu benim aþkým, beni günahým.



Fahrettin Çelik
Sosyal Medyada Paylaşın: