HAYAT RÜZGARIN ALIP GÖTÜRDÜĞÜ SÖZLERDİR

Her ölüm kelimelerle dirilir
Gözlerimizi yere eðince kent ýssýzlaþýr
Her dað sýrrýný bir çiçekte býrakarak yaþlanýr
Tanrý bu yüzden sessizdir

Her çiçekte bir tabut sessizliði bilirsin
Yaþayanlar kemiklerini yitirince
Topraktan insana uzanan bir kulluk olur gökyüzü
Þu gördüðün inciler var ya inciler
Benim gözlerimdi eskiden.

Kýnalý kayalarýn gölgesinde
Kimse kuru otlarýn türküsünü söylemesin.
Dünya haritalara bölündü çünkü
Hayat rüzgarýn alýp götürdüðü sözlerdir.
Sonsuzlukla kendini örten gökyüzü yalandýr

Topraðýn aklý mermer kesilmiþ
Ne býçak ne de kurþun bakýþ kadar keskin deðildir.
Bak bütün býçaklar kalbimle karþýlaþýnca bir bir eðildi
Kalbim ölümden sonra baþlayan sebil.

Kalbim sola sola açan bir gül
Sevgiliye uzatýlýnca kokusu giden
O gül ki meydan okur
En zavallý sözcükleri en zavallý yanlarýmýzdan,
Getirir dudaklarýmýza
Kalbim kalbinin mahkumu þiir gibi
Dudaklarýnýn arasýnda kalýr


SOKAK ÞAÝRÝ
Sosyal Medyada Paylaşın: