aslýnda sen benden hiç mi hiç gitmedin ki
vazgeçtim seni uzaklarda aramaktan
seni sensiz bende yaþamaktan
ümitsizlikten, karalar baðlamaktan
kendi bendimde amansýz’ca çaðlamaktan
vazgeçtim, vazgeçtim canýmý sýkmaktan
sanki senden ayrýlmýþým gibi aðlamaktan
aslýnda sen benden hiçmi hiç ayrýlmadýn ki
an be an, gün be gün seninle her demim
baktýðým aynada bile seni görür gözlerim
yoksa neden çýksýn ikide bir yar diyen sözlerim
anladým ki yar ben seni boþuna özlerim
narýnda kebap olmuþ gönlü boþuna közlerim
sana boynum kýldan ince bükülür dizlerim
aslýnda sen benden hiç mi hiç çýkmadýn ki
yar! ben bendeki benimle sen olmuþum
Hallac_ý Mansur gibi dar aðacýna gelmiþim
Cercisleyin yetmiþ kere yoluna ölmüþüm
Nesimiyim ben, ben! yari görmüþüm
ben bu derdi baþýma kendi elimle örmüþüm
bende varolan yarden ayrý kalmýþým nede körmüþüm
aslýnda sen beni hiç mi hiç býrakmadýn ki
vazgeçtim sana sitemden o intizarlý sözlerimden
vazgeçtim cana kastettiðim içli içli kasavetlerimden
zari zari aðlamaktan her derdi içerlemekten
sen hep yanýmdasýn bendeki bendesin ey sevgili
vazgeçtim kendimi kandýrmaktan boþa hayallenmekten
vazgeçtim! vazgeçtim!
aslýnda sen bana hiç mi hiç darýlmadýn ki
BÝLAL TEKÝN(SIRLISES