İŞTE BİR ŞİİR

Bir akþamüstüne doðrunun melankolisini sonsuzlaþtýrmak istiyorum
yaþadýðýma tanýk olun
Bu bireysel çýrpýnýþlarý asmak istiyorum, tanýk olun
Ama bir aralýkta yaþýyoruz sanki,
yeryüzü ayaklarýmýzýn altýndan kayýyor ve kimse bunun
farkýnda deðil

Heryerde benciller ve ukalalar kendi ölçülerine zorluyorlar hayatý
Ve hiç kimse denizin nasýl büyük ve derin birþey olduðunun
farkýnda deðil

Ve hiç kimse bir karpuz kabuðundaki çýldýrtýcý, taze ve derin
yeþilliðin farkýnda deðil
Ve hiç kimse çocuklarýn neden mahzun olduðunun farkýnda deðil
Ve onlarý nasýl bir dünyaya hazýrladýðýmýzýn
Hafifçe baþým aðrýyor, bir çocuk aðlayýþý, geçen bir tren,
vakitsiz bir horoz
Birazdan televizyon sesi yükselir, hayatýmýzý karartmak
ve zapt u rapt altýna almak için
Hiçbir þairi kýskanmýyorum ve hiçbir þaire özenmiyorum, istiyorum ki
kendi çýrpýnýþlarý, kendi savruk davranýþlarý içinde
bir disiplin yaratsýn þiirim
Ýþte durup dururken uzak semtlerinde Ankara’nýn geniþ ve soðuk
bir gecekondu akþamýnýn izlenimi geliyor aklýma
Ve tereddütsüz geçiyorum þiirime bunu
Mutlu olmayý bir kez yitirdim sonsuzca belki de
Üzüntüyle ayrýlýyorum bu þiirden
Sosyal Medyada Paylaşın: