Ev

Koyu renkli evin açýk camýndan ufkun mavisine bakýyorum.
Maviye baktýkca güneþin kýzýlýný özlüyorum.
Ne istediðimi bilmeden ne yapacaðýmý düþünüyorum.
Camdan uzaklaþýp kapýya doðru yöneliyorum.
Her adýmda kendimden sýyrýlýp hakikate dost oluyorum.
O kara kapýyý açýyorum.
Ama ardýnda aydýnlýðý bulamýyorum.
Nedendir bilmem ben çok üþüyorum.
Kapýdanda uzaklaþýyorum.
Bulamadýðým aydýnlýðýn biraz ilerde olduðunu hissediyorum.
Ama ayaklarým isyan ediyor.
Heryer parýldamaya baþlýyor ýþýðý görüyorum.
Ýþte ozaman anlýyorum beni benden alan bu ev aslýnda beni bana götüren yolmuþ.

Emrecan YAKUT
Sosyal Medyada Paylaşın: