Ne elemini duydum ne vuslâtý durdurdum, Mevsimler mevsimleri kovalayýp da geçti. Her lâhza hayalinle þöyle konuþup durdum, Bilirdim! Bu hülyanýn sonu gelmeyecekti.
O hisse kapýlsam da çoðu zaman hakikât: Seni yücelten uzlet kadar zordu ve hürdü. Hele duyulan bunca ümitsizlikten kat kat, Hangi aþk, bir düþün ki böyle asil büyürdü?
Þimdi aradan geçen yýl sýr olunca þâyet, Kim bilir ki kaç asýr yaþadýk, kaç çað aþtýk? Nur Sevda gözlerimde bak belirdi nihâyet! Düþlediðim o yere epeyce bir yaklaþtýk.
Neydi onca bekleyiþ, onca özlem, bilsen az, Bir hazzý vardý seni sevmenin, anlatýlmaz.
Ýlker Tokgöz
Sosyal Medyada Paylaşın:
İlker Tokgöz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.