Yalnızlık Mapushanesi..

Ömrümün 17.yýlýnda tattým ölüm duygusunu
Ah ne hoþtu senin yanýnda vakit katili olmak
Fakat yalnýz kaldýðýmda ise bir acý mýh gibi saplanýr kalbime
Ýþte o an derimki kendi kendime ’düþünmüyor artýk beni’.!
Gerçekten çýkardýn mý beni aklýndan?
Yokmu sensizlik cehenneminin çýkýþ anahrtarý?


Hep buradamý kalýcam ben?
Tez gelde kurtar bu azaptan beni!
Eskisi gibi gezelim sokaklarda
GEcmediðimiz yer,kaybolmadýðýmýz sokak kalmasýn bir hiçlik yolunda
Bir hiçki ne zaman öleceðimi bilmezken senden önce
Beni terk ettiðinde anladým ölüm vaktinin
O gün ölümümüm ilk,seninde zaferinin ise ilk günüydü

Sen deðilmiydin artýk seninim diyen
Benim olan þey nasýl olurda sadece aklýmda sabahlar
Kalbimin salakça sýkýþmasýndan ibaret olur
Yoksa bir hayalmiydin sen?
Uyanmadan önce görülen en güzel yerinde kesintiye uðrayan türden.
Uyandýðýnda ise bir türlü aklýndan çýkmayan

Karanlýkta kaldýktan sonra ayýn aydýnlatýlmasý gibi umutluydum senden
Yoksa hatamý yapýyorum umutlu olmakla bilmiyorum
Aslýnda ben en büyük hatayý sana aþýk olmakla yapmýþým
Ben de insaným nerden bilebilirdim ki sevgi bahçenin çorak olduðunu
Nerden bilebilirdim kendine aþýk edip küt diye gideceðini
Her aklýmdan gidiþin biraz daha açar kalbime bir yara.
Ciðerlerim sensizlik yangýnýnýn dumanýný içine çekmekten oldu kapkara.

Tabipler deva olurmu bu sorunuma?
Olmaz deme çünkü tek devam sendin aslýnda
Ama sende de kalmadý benden bir tek parça
Ölüyorum yavaþ yavaþ kalmadý bir çare
Kesiþir belki yolumuz
Yalnýzlýk mapushanesinde elime aldýðým bir kalemin kaðýda dokunduðu gece..
Sosyal Medyada Paylaşın: