GEVREKÇİ

“sýcaaaak gevreeeek çýtýýýýr gevreekkkk”

her gün ayný saatte
kendi sesinde yankýlanýrdý bu ses
ahenkli deðildi
ama o
rüzgarda savrulan heyecanlar gibi
pervasýz naralarýna
adamakýllý kaptýrýrdý kendini

geçtiði yollarda birilerini süzerdi
“gevrekçiiiii” diye seslenecek
duyunca o sesi nasýl yüreklenirdi
bakýþlarýnda hiçbir kýpýrtý olmadan
nasýl beklerdi
o sesin gelmesini

hepimiz tanýrdýk onu
içimizde bir ses olarak
bizimle büyüdü farkýnda olmadan
ince uzun sarý benizli bir adam
gözlerinin içinde çürük bir mavilik
yýpranmýþ çehresinde
bütününden kopmuþ bir gülümseme
davranýþlarýnda
düþkünlüðün sýnýrlarýný
sevinç ve kýskançlýkla zorlama telaþý
üzerinde
her gün her mevsim ayný giyecek
rengi atmýþ cepleri sarkmýþ kahverengi bol ceket
iki ucunu belinin arkasýndan baðlayýp
yandan çengelli iðneyle ceplerine tutturduðu
siyah geniþ bir önlük
beli ince bir urganla sýkýlmýþ
bol bir pantolon
ve sürüyerek yürüdüðü lastik ayakkabýlar

ne zaman çocuksu sevinçler doldursa içimi
duyarým o sesi içimde.
ne kadar uzak olsa
uçsuz bucaksýz maviliklerin ötesinde
duyumsarým çocukluðumu
öyle geceler olur
bir koku demeti girsin diye rüyama
bir çýtýr gevrek koyarým
hayalimde baþucuma
açarým pencereyi
dokunur ruhum o kokuya


Sosyal Medyada Paylaşın: