bir gün ayrýlýrsak sevilmekten eskimiþ bir renk sanýrým kendimi gözbebeðime bakarým senin yüzüne özgü gece gece abone olduðumuz o parkta bulurum kendimi köþe bankta sýrt üstü yatýyorumdur söylemem gerek mi bilmem, zýrlýyorumdur rýhtýmlar dolusu narçiçeði sen birkaç ton körkütük ben bir öyle bir böyle sanýyorumdur kendimi
bir gün ayrýlýrsak gülkurum, çýlgýn diye an beni de ki bulutlanarak, onu sevdim gibi kellesi kulaðý düþüktür þimdi ayrýlmýþlýktan göðün beline keman teli sarýyordur her zamanki gibi de ki kulaðýna doldurduðu denizler seslenip gidiyordur sözcükleri muz gibi soyuyordur ortalýk yerde yine Þiirzade Akgün Efendi sanýyordur kendini
bir gün ayrýlýrsak dövünen çok olur, sevinen daha da çok takla atanlar olur haber üstüne göbek atanlar ülseri azanlar olur bir gün ayrýlýrsak bak fena olur
Sosyal Medyada Paylaşın:
Akgün Akova Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.