ayaz bir gündü
ben buz gibi esen rüzgardan
daha soðuktum
hayal kýrýklýðý zamanlarýnda
hüzün çalýyordu her yerde
ve boþluk gitgide artýyordu
üþüyordu ellerim yokluðunda
tutunamýyordum sýcaklýðýna
baktým
köþeye sýkýþmýþ
bir iz varmý senden
yoksa herþeyi mi alýp götürmüþtün
her gecenin ardý sabah derler
sensizliðin sonrasýný düþündün mü
artan yalnýzlýðým
içimde büyüyen boþluk...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.