Ben nazlý bir rüzgârým yurdumun yaylalarýnda, Her sabah içli bir türküyle dokunurum camlara. Beni en çok garipler tanýr, yorgun ve masumdurlar, Alýnlarý ter, elleri nasýr, nasýl da memleket kokarlar.
Ben nazlý bir rüzgârým yurdumun yaylalarýnda, Öðle vaktinde kýrýk testide serin su taþýr kadýnlar, Tarlalarda rýzýk peþinde koþan yiðit erlerine. Öylesine mahcuplardýr, haram deðmez gözlerine.
Ben nazlý bir rüzgârým yurdumun yaylalarýnda, Izdýrapla yanan kandil ýþýklarýna dokunurum her gece. Destan dinleyen çocuklar uðultumdan tanýr beni. Gözleri heyecan ile bakar, buz tutarken bedenleri.
Ben nazlý bir rüzgârým yurdumun yaylalarýnda, Hayâdan kýzaran yüzler gördüm ki âþýktýr sahipleri. Bir göz kaymasýyla titrer koskoca yürekleri. Bakýþlarý Dicle gibi mahzun, Erciyes kadar temizdir.
M.Ferhat KURMAN 29.12.2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
mustafaferhat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.