Sen bilmiyordun ki, Seni kaç kez öldürüp, öldürüp, dirilttim yüreðimde.. Volkanlarýn içine attým seni. Sen yine küllerinden doðdun da, gecelerin ýssýzlýðýnda ses oldun,ýþýk oldun, yüreðime.. Sen bilmiyordun ki, kaç bahar, kaç mevsim, yok saydým seni.. Sen ise her þeye inat, bahar sürgülerinde, çiçek olup açtýn gönlümde.. Sen! Seni bana hiç unutturmadýn ki.. Bazen yel olup estin, bazen deli fýrtýna. Her þekilde tarumar ettin gönül güllerimi.. Þimdi ýssýz vadilere adadým kendimi.. Kalabalýklar içinde tek baþýma, kervan geçmez sahralarda yol almaktayým. Sonsuzluðun ýþýðýný, son nefeste bulmak adýna.. Sen bilmiyordun ki, O ýsýz yollardan hiç geçmediðin için. Adressiz seni bulmak için, ne çok gayret sarfettiðimi.. SEN BÝLMÝYORDUN KÝ!! e&e Sosyal Medyada Paylaşın:
eceacar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.