sokaklarý ekþiyen duygularýmýn ayak izleriyle dolu þehir söylemiyor takvim yapraklarý döküldükçe güzelleþtiðimi eskidikçe tarihim dünya kirlendikçe hüznün sarýsýna bulanan saçlarýmdan delice bir rüzgar geçiyor
yakasýna yapýþýyorum saat kulesinin akrebin neden insanoðluna acýmadý hayallerimizi yel kovdu soruyorum neden sustu herkes kendine bile Tanrýnýn emrettiði aþk akarken damarlarýmýzda gizler boyu geç kaldýk bir þiirin ilk mýsrasýný düþünür kadar sessiz...
kanunlarca izlenen kaderciliðim ýslah olmuyor yine sessizliðim uyanýveriyor bir gece tepiniyor içimde yaþam ilkel bir acýdan asi bir öyküden geliyorum tüm yaþadýklarýmý bir keman teline sýðdýrýp gecikmiþ baharlarý arkama takýyorum yanýma almýyorum yarým býraktýðým kitaplarý hiç bir sayfayý doðru okuyamamýþým yeryüzü yorgunu bulutlarla telaþlý martýlarla kör bir dilenci gibi seyretmiþim uzun geceleri
kendimi arayarak sana sakladým içimin leyla yaný sana yakýn öper misin gözlerimden tozlu bir sýzýdan baþka hiç bir þeyim kalmaz suskun resimlerden toplarým bakýþlarýmý kozasýndan çýkan bir kelebek gibi korkarým önce üç günlük ömür çaðýra dursun intiharý çözüp kanatlarýmdan beni kýrlara götür bir gelinciðin güneþ çizgisinde yürürüz yürürüz gün boyu geride kalýr rüzgarlarýn piþmanlýklarý ayýþýðý nasýl heyecanlanýr biz geliyoruz diye eleele türküler söyleriz þiirlerim mahþerde aðlasýn papatya aksýn gözlerimizden koklaþýrýz..
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.