Mahkum

Sessizlik diri bir okuyuþtur tenimde
Kuyularda kalan sözcüklerim var
Daha Günyüzü görmemiþ yerlerim var
Sefilliðin çýðlýk attýðý insanlýk halleri var

Ýnsan olmanýn yuvalandýðý ikilem içinde sessizliðe kayýyorum
büyük kelimesini içime alarak aðýr aðýr yürüyorum caddelerde ve sokak aralarýnda
bir de gece var yanýmda,
gördüðüm ve iþittiðim,yapýþýyor ruhuma
seslerin içindeyim,
ahh yeryüzünde bulunmanýn sancýsý…
yýk tüm tarihimi
sil bütün her þeyi,
hayattan günler geçtikçe üzerimizden,
içimiz bakar her þeye
her þey dökülür içimize
ve mahkum oluruz…
büyüdükçe özgürlüðümüz azalýr

Yüzlerimizde esaretin çizgileri apaþikar
Sessizlik ve ayrýlýktan oluþan insan bedenleri
Bilemediðimiz ve tanýþ olmadýðýmýz duygular
Uzak memleketlerin derdi saklý içimizde
Benim dilimdeki kelimeler yok
Yüreðimdeki annemin yurdu tarumar
Bakmýyorum artýk hiçbirþeye
Dönmek yok geriye
Ýlerde çok ilerde bir þeyler ýþýldýyor
Çepeçevre kuþatýlmýþ insanlýðýmýz
Ve mahkum olmuþuz elimizdekilere

Hüseyin Adem Tülüce


Sosyal Medyada Paylaşın: