savrulup gidiyor bir sonsuzluðun içinde
ömür. tek bir çatý yok konaklayacak geçip
giden günlerin tutsaðý þehirlerde.
atýveriyor kýyýlara bedenimi denizlerdeki
hýrçýn dalgalar ve rüzgarlar arsýzca
býrakýyor kollarýmý bilinmez diyarlarýn
uçurumlarýndan aþaðý. kabullenemiyor
kimsesiz gövdemi dað, bayýr, vadi, ova
savruluyorum bilmeksizin dur durak
aþýndýrýyor kapýmý hiçler sürekli…
nedensiz. sokmuyor gecelerime uykuyu ve
göndermiyor güneþleri gündüzüme
býraktým kendimi ellerine ve þimdi savruk
bir gündeyim.
karar verdim hiç þarký söylemeyeceðim
bugün. ne de dinleyeceðim beni alýp
götüren senfonileri. kaldýrdým ortalýktan
bütün kitaplarý okumayacaðým tek bir
satýr bile. dolaþmayacaðým anlatýlan
hikayenin semalarýnda ve attým tümünü
kalemlerin, kaðýtlarýn yazmayacaðým, tek
bir harf karalamayacak parmaklarým
saklayacaðým kendimi hiçlikler arasýnda
hiç gülmeyip hiç aðlamayacaðým da
biliyor musun? hiç ama hiç!
ve siz? baþladýnýz mý biteceðine
inandýðýnýz bir sevdaya
hiç?
……
ben de baþlamadým baþlamam da. iþim
olmaz hiç! yaktým tümünü artýk boþ
sevdalarýn elimde yalanlarý! uðramam hiç
yanýna ve asla geçmem kýyýlarýndan.
hiçe vurdum tüm sözleri bugün
baþka hiçbir söz olmayacak
ve hiçbir laf alamayacaksýnýz benden
bundan baþka. hiçlerdeyim ve kuduruyor
içimde boþluklar.
aramayýn beni bugün hiç
bulamazsýnýz.
atilla güler ‘06