Karanlýk Her yanýmda! Zemheri bir siyahýn; Esareti altýnda ruhum Ve bedenim; Yorgun...
Epey vakit oldu; Buralar da gün yüzü görmeyeli. Aç karnýmýzý, Gözyaþlarýmýzý katýk yaptýðýmýz, Hüzünle doyuralý, Epey vakit oldu.
Her gece ölüme yatýp Kabuslarla uyanalý Ve rüyalarý unutalý Epey vakit oldu.
Yüzümüzde Kalýplaþmýþ asýk suratlar var Gülümsemeyeli; Silinmiþ gülümseyiþlerin dahi izleri Yüreðimizin gizlerinde Sandýk sandýk mutsuzluk saklýyoruz Mutluluk neydi? Unutalý epey vakit oldu.
Diyorlar ki þimdi Gün doðacakmýþ yeniden Bu siyah günlerimize Ýçimde açýða çýkan çocuksu düþünceler Can atýyorlar... Ama karanlýkla seviþmekten Kararan gözlerim Yeniden gün görmeyi kaldýrabilir mi?