Yoruldum artýk gün doðumunu beklemekten,
Her þafak vakti gelsen de beklemeyeceðim…
Bir bardak suda fýrtýnalar kopardýn.
Haram ettin bir dilim ekmeði.
Güneþi kýskandýn benden güneþi!
Oysa su kadar berraktý yüreðim,
Ekmek kadar kutsal,
Güneþ kadar aydýnlýktý.
Sevip sevilmekti tek dileðim.
Yoksulluðumuz vardý evvelinde;
El ele tutup yenmiþtik.
Hayata direnmeði, korkusuzluðu öðrenmiþtik birlikte.
Birde oðul vermiþtin üstelik.
Melekler gibiydin;
Kutsamýþtý seni annelik…
Kolayýna gelmiþ; önce baba demiþti evlat.
Çýðlýk çýðlýða baðýrmýþtýk anne dediðinde,
Ýlk adýmýnda ermiþtik ayyuka…
El bebek gül bebek büyütürken,
Heyecanýmýz kasýrgaydý okul çaðýna geldiðinde.
Ve sonra;
Sonrasý çok yoruldum.
Yoruldum artýk gün batýmýný beklemekten,
Her gece dönsen de beklemeyeceðim…
Oysa kalbim þuracýkta çarpýyor halen senin için.
Saðanak yaðýyor geceler korkularýma.
Gürleyen gök,
Pencereme çarpan yaðmur damlasý,
Çakan þimþek,
Arkadaþým oldular.
Kalbim; gürleyen gökten çaðlamayý,
Gözlerim; yaðmurla aðlamayý öðrendi…
Þimþekse yýldýrým olup düþtü yüreðime,
Týnlamadým…
Týnlamadým bir tanem týnlamadým.
Gergin bekleyiþleri hiç sevemedim;
Ama bir ömür hep bekledim,
Sevmeyi bekledim,
Beceremedim…
Birlikte yaþlanmayý,
Yanýnda göz kapamayý düþledim.
Olmadý.
Olamadý…
Hep güneþe öykündüm; ýsýtamadým.
Dolunay olmak istedim,
Bir yaným sendin koptun.
Hilal kaldým.
Sen hiçbir þey anladýn mý bu ayrýlýktan,
Ben anlamadým…
Anlamadým bir tanem anlamadým.
Yoruldum…
MEHMET FÝKRET ÜNALAN