karanlýk çöktü yine
uzundu
düþlere gebeydi gece
keskin bir býçak üzerindeydi
düþler
acýlarla konuþuyordu
gölgelerin gözyaþlarýyla
dönüyordu zaman
alacakaranlýkta boðulan yürek
ve orada baþlayan ayrýlýk
kendi silahýmla vurulan ben
her sabah kendime
acýyarak uyanmamak için
gecenin tenhasýnda kaldým...
02/10/2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.