BİRAZ KENDİM

Taþralý biriyim .
Görgüsüz sayýlýrým ,
Baþka birine göre ..

Ustalarýn yanýnda çýrak olmadým .
Ne þiir sohbetlerine katýldým .
Ýçki sohbetlerinde þiir tartýþmadým .
Masaya oturup þiirede doymadým .


Ne Ýstanbul ’u bilirim ;
Adam akýllý ,
Ne de Ankara’yý .


Fýrsatým yoktu ki ,
Pembe düþlere dalmazdým .
Hayatýn içindeydim ,
Çalýþýrsam yaþardým .


Lise sýralarýnda ,
Sevmiþtim bir kýzý .
Kitaplarda ki gibi ,
Deðildi aþkým .
Þiirle tanýþmam ,
Þiir yazmam .
O zamanlar baþlamýþtý .
Yaz oðlum hasan ,
Boþalýrsýndý aþkým .
Uzaktan bakýþmada kaldý ,
Platonik aþkým .

Bir iki þiir karalarým .
Yok ki ölçü ,
Kendimi þair sanýrým .

Kem gözle bakmadým zengine .
Fakiri de vurmadým yerden yere .
Kahrolsun felek demedim ,
Allaha inandým..


Onsekizin de iþçi oldum ,
On iki saat çalýþtým .
Cýlýz bedenimle ,
Nasýl dayandým hala þaþarým .
Eski günlerimden ,
Þimdi daha iyiyim .
Ama gitmiþken gençliðim .


Bu yaz þuraya gideceðiz ,
Kavgasý da olmazdý evde .
Çok çok olmasa bile ,
Mutluydum ailemle .


Dönüp þöyle bir baktým geçmiþime ,
Neler görmüþtü bu gözler .
Ne çekmiþti bu eller ,
Roman olurdu belki hayatým .


Þimdi iki þiir okurum ,
Edebiyat defterinde .
Eski günlerimi yazacak ,
Þairimi ararým günlerce ...


Sosyal Medyada Paylaşın: