ÖLEN AŞK
Aþk intahar etti yüregimde!
Dayanamadý astý kendini yalnýzlýða.
Kýlý bile kýpýrdamadý canýný verirken.
Çünkü ölmeyi isteyecek kadar nefret etti bizden.
Kokmasýn diye yüregimin en soguk yerine koydum,
aþk’ýn cesedini.
Isýnmadý aksine buz tuttu içim.
Aþk’ýn hükmettigi kalbimin topraklarýný,
yalnýzlýk sömürüyor þimdi.
Vucudumun her yaný teslim oldu ayrýlýga!
Bir damla sen akmadan yenildim yalnýzlýga.
Bu kadar basitmi olmalýydý
yüregimden çýkmamak için direniþin.
Bitti! Artýk gerçekten bitti ya!
Bende kestim attým kalbimin kangiren olan damarlarýný.
Eskisi kadar sýk çarpmýyor artýk,
hatta bazen öyle sessizleþiyor ki durdu sanýyorum.
Meger ölen bambaþkaymýþ yeni yeni anlýyorum.
Meger ruhumun beden diliymiþ adýný koyamadýgým bu sessizlik.
Ýliklerime kadar yas tutuyorum yok oluþuna.
Cigerlerimin nefes alýp veriþi bile degiþti.
Solugum yetmiyor bedenime,
gidiþini içime çektikçe boguluyor gibi oluyorum...
Gözlerim; onlardan bahsetmek bile istemiyorum...
Çünkü yine aglarlar iyi biliyorum!
Daha bu sabah sildim
yanaklarýmdan dün gecenin izlerini.
Ey ölen aþk!
Yüregimde yok oluþun bedenimde büyük bir deprem.
Düþlerim hayallerim ruhum yerle bir oldu.
Enkaz altýnda kaldý hayatým.
Kolumu, bacaðýmý,bir zamanlar ellerine uzanan ellerimi artýk hissetmiyorum.
Ama yüregim çok acýyor duyabiliyorum.
Ve artýk sen(kan) kaybýndan bende ölüyorum.
Kan(sen) gitmiyor artýk yüregimde kalan o küçücük sevgiye!
Ya oda öldüyse ruhumla birlikte.
Dünyalara sýðmayan ben,
sýðdým hayatý daracýk eden yalnýzlýgýn içine.
Ölen aþktan tek hatýra "ayrýlýðýn kalemi" kaldý geriye.
Onuda kýrdým çekildim köþeme.
Lütfen rahatsýz etmeyin: Ceset var gönlümde...
ÞÝÝR: AsLaN YüReKLi & ZEYNETTÝN GÜNGÖR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.