Sanki kimsesiz bıraktın, ruhuma inşirahı anlattın!

Ne vakit içim sýzlasa
Yadým sinemde bir yetim gibi mahzunsa
Hüzün yüreðimde makus bir makamsa

Gözyaþým
hiç susmasa,
gönlüm hicrana kansa

Umutlarým birgün
kanatlanýp sürur yaþacaksa
Olsun, sýzýmla baþbaþa,
yalnýzlýk içimi burksa da


Sevmek, ruhundan
kelam etmeyi becermektir
Aþk, hak ve hakikatin l
ehçesinden serdeten esindir

Akýl ve izan kar etmez,
irade elhak vecdiyle bütündür
Ötenin ram eden firkati
vicdanýmýn senasýnda edeptir

Yoksa heder olmak hangi
vaktin bedelidir, sabýr direniþtir
Halinden bihaber olan
bir nefes aþkýn þiarýndan nasipsizdir


Nefes kimi
zaman vurgun yer
Ten ve beden olarak
ne hikmetse zarurete itibar eder

Kemaliyet irfan ister,
aklý selimlik mizan adýna bedel
Gönül kapýsý niye durmadan
umut içim vaktini bekler

Nasibin edebinde niyet
ve ihlas zaruret-i rikkat ister
Taat ve ecir kimin
rýzasýnýn hasretinin ümidini biçer


Araf niye
içinden geçilen bir keder
Ýnsan umudun inkiþafýnda
aþkýn sedasýný dinlemek ister

Figan etmek adýna neyi
varsa, ukteler nefsi deðilse gider
Fani olan hevestir, hülyalar
umudun muvanesinde yaþar

Aþk, ruhun
firkatinde yaþanan mekþtir,
kalbin lehçesinde ki edeptir

Nefsi
telakkiler zafiyetin
hanesinden nüveleþen sýð ifadedir

Yoksa
ummanlaþan gönül hangi
sahrada sussuzluk yaþayacaktýr


Ey nefesi müddeli
cazibe, celbeden hadise

Ýnsan
düþünmek için merakýn
taliminde umut ve ahsendir

Gam ve keder
nederlere göre ömrüni
ikame eden divanenindir

Kader
ve kazaya iman,
akýl ve izanla yol almaya
ram olan insandýr

Beþer henüz
ehliyete haziz olmaya aday
bir nefestir, zafiyet niyedir

Kalbi
ve ruhi halin erbabý, maveranýn
þerabýndan nasiplenen gayedir

Aþk, salt
cennet ve cehennemin
adresini þehretmez,
ihsan ve rýza payesidir


Sokaklarda
aç dolaþan, kursaklarý
kuruyan kim varsa

Umudu
hazanlaþan her nesef
hata etmeye aday olunca

Kaygýsýz
ve kasvetsiz yaþayan
ehl-i cemaat mensuplarý çok sa

Bikmem ki kime
ne demeli, sekülerþenen
zümreleri ne ile itham etmeli

Millet
bir anlamda
din demektir, din ise
þimdi nasýl mahzuniyet içindedir

Cemaatler
nüfuslarýný artýrmak derdinde,
feyzim kaçar korkusuyla zan etmekte

Tefrikayý
kimler önceliyor,
düþman denen illet sanki
içimizde katmerleþerek büyüyor


Kalk
þu miskin halinden
bir an olsun farký
fark etmek için say et

Sokaklarda
üþüyen yapraklara þöyle
ibretle nazar et, vicdaný davet et

Ýnsan ne kadar
gözü açýk olsada, farký göremiyorsa
hala uyuyan zavallý bir sanýktýr

Eþref ve izzet
emeðini vefaya ve ecre hasreden,
iyilikten vazgeçmeyen canýndýr

Yoksa vuslat
ne kadar kolay olan bir hesaptýr,
kaygý ve kasavet kim için vicdandýr

Ne kadar aðlasan,
ruhunun ve kalbinin kitabýný
okumadan yansan, sadece bir hardýr




Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: