Öyle yalnýzým ki ey insanoðlu!
Kime anlatsam dedim?
Kimse yok ki…
Birisi duyar belki diye,
Hepinize söylüyorum;
Öyle yalnýzým ki.
Günler geçiyor, aylar geçiyor,
Çilem bitmiyor.
Alýþýrsýn dediler;
Alýþamadým.
Acým geçmiyor.
Bilmem bu kaçýncý isyaným?
Kaçýncý yakarýþým.
Biliyorum,
Çare yok…
Ama dayanamýyorum.
Öyle yalnýzým ki,
Ýçtiðim su bile düðümleniyor boðazýma,
Bir lokma ekmek haram…
Her þey boþ,
Her þey tatsýz,
Her þey anlamsýz…
Kapanmýyor yaram.
Öyle yalnýzým ki ey insanoðlu!
Artýk size benzemiyorum.
Ýnsanlýktan çýkmýþým…
Aðlayamýyorum, gülemiyorum.
Ýþte bunun için,
Beni anlamanýzý da beklemiyorum.
Öyle yalnýzým ki.
Yüreðim taþarcasýna dolu,
Benliðimi, ruhumu kaplamýþ bu sevda,
Söküp atamýyorum.
Duymuyor…
Duymuyor sesimi Allah’ýn zalim kulu.
Rüzgârlara koydum onun adýný,
Yaðmur olup damlýyor gözlerime,
Ateþ olup yakýyor yüreðimi,
Deniz olup coþuyor dalga dalga,
Kýzýl bir güneþ oluyor karanlýk gecelerde.
Rüyam oluyor hiç deðiþmeyen…
Þafak oluyor ezan seslerinde.
Þafak oluyor çilekeþ günlere uzanan.
Kýzýlcýk þerbeti içip kan kussam,
Kapanmýyor yaram.
Öyle yalnýzým ki ey insanoðlu!
Haykýrmam lazým…
Bitmeyen bu sevdayý fýsýldayamam.
Her mevsim sonbahar olur mu?
Oluyor iþte.
Öyle yalnýzým ki.
Uzaðým insanlara…
Durulur mu bu yürek?
Durulur mu bu acý durulur mu?
Ben boðulurken yalnýzlýðýn girdabýnda;
O halen kendi havasýnda.
Nefret mi bunun adý? Gurur mu?
Bu gün ayrýlýðýn bilmem kaçýncý günü;
Ne topum tüfeðim vardý,
Ne de bendim kýlýç kuþanan.
Yenik çýktým sevda çiçekleri ile savaþtýðým,
Anlatýlmaz savaþtan.
Yaþamayan görmüyor.
Alt tarafý aþk diyor,
Çekmeyince bilmiyor.
Kolay deðil güle güle hayat demek.
Kolay deðil göçüp de gitmek.
Elden bir þey gelmiyor.
Kolay deðil arkada gözü yaþlý evlatlar býrakmak.
Ah kolay olsa,
Ah bir kolay olsa…
Durulur mu?
Çivisi çýkmýþ þu dünyada.
Bir dakika durulur mu?
Kurbaný olurdum bu sevdanýn.
Durulur mu?
Ey insanoðlu! Durulur mu?
MEHMET FÝKRET ÜNALAN