Yalnayak

yutkunamadýðým tek þehir
derdin
uzak uzak bakýp Ýstanbul’a
öfkelenirdin

yaný baþýndaydým
dokunsan kucaklardýn
habersizdik birbirimizden
oysa
damla damla insan yaðýyordu
tepemizden
yapayalnýzdýk
basýyorduk baþlarýna yalnayak

omuzlarýmýza çarpan rüzgardý
homurdanýyordu dönüp arkasýný
bir özür umuyorduk en azýndan
umduðumuzla kalýyorduk

ayný annenin evlatlarýydýk
anne ki yolunu gözlerdi
yol bilmezlerin

yutkunamadýðým tek þehir
derdin
ardýndan bir aðýz dolusu küfür ederdin
vakitsiz esen rüzgara döner
sapsarý diþlerini
bilerdin

küçüktüm ufacýktým
sen koskoca Ýstanbul’dun
bense ilçen
hatta köyündüm...

Sosyal Medyada Paylaşın: