HÜZÜN AĞACINDA ESKİTME DÜŞ’LER

I.

on dokuz þehirde aþk’ý azmettiren
ayaklarý çýplak, gezgin bir bohem
adýmlarýný eskitti sahilde/sen uyurken
ve
emin ol yeni bir yýla
sadece üç -mavi- gün varken
en serkeþ cümlelerinden/ucuz þiirler yaptý
sana



biliyor musun
is kokuyor burada karada yüzen gemiler
zaman
kýblesini yitirmiþ, vaazda aðlayan acýlý bir günahkâr
ezgin rüzgardan arta kalan
toz zerreleri kaçýyor gözbebeklerine
maþuklar ve sen
hep uzun bir yolculuktasýnýz yine
oysa herkes bölücülük yapýyor burada
birlikte olma ihtimallerimiz
popüler toplum karmaþasýnda
yok oldular



II.

ve þimdi
þahitlik yaptýrýyorum kum balýklarýna
þafakta yola koyulacak gümüþi hayaller
bir annenin en deðerlisi gibi
iþte öylesi sarsam ellerini
kelebek istilâlârý
sarsa tüm tenimizi


rivâyet mi
doldurma küllerimiz
düþ’süz bir kutuya mý saklandý yýldýz hûzmeleri ?

ahkam kesiyorum nü bakan ressamýn gözlerine
harabelerin rengine büründüm -bil ki-
yokluða gebe umutsuz bir cariyeyim
halsiz düþüyorum önlerine..



III.


hoþ geldin hüzün aðacým
ýþýklar astým üzerine
ve doksan dokuz tane dilek..

kokusuz rüzgarlar biriktirdim sabah soðuðunda
evrene yolladým dudaklarýmýzý

bir sen vardýn o gök kubbede
birde kýrmýzý parþömenden evler
bakraçlar dolusu yemin içtim
þamatalý bir son hazýrladým kendimize


güz düþüyor
gölgeli elma aðaçlarýna
içimde iki kiþilik ordu



vakit durgun
deniz kirli
bekliyorum gel diye


(sâlâsýz bir kadýn mezarý yanýnda)








Çiðdem Parlayüksel







Sosyal Medyada Paylaşın: