Aydınlıksızlık 2
Ben sensizim.
’Sensiz’
Hani yakmazdý bu yangýnlar seni,
Söyle çocuk þimdi,
Kim söndürecek artýk, bu bilinmez öfkeni?
Yükün yüklenmekti her karanlýðý sýrtýna,
Koþmaktý durmaksýzýn aydýnlýða,
Hani ne oldu umutlarýna da,
Onca sayýkladýðýn hatýralar,
Onlarda mý yýldýzlarýn gibi sinene saplandýlar?
’Bilmem sen mi güneþi terk ettin,
Avuntularýn mý güneþi senden sakladýlar?’
Yalnýzlýk tadýlmýþ öyküsüydü ömrünün,
Her mevsimde bir yanýný solduran,
Bilinmez hangi yalancý kandilin alevidir
Gecenden alýp vuslatý, koynuna yangýnlar býrakan?
Bilirim sakladýðýn matem, þu koca cihaný yýkar,
Þimdi alsan da öfkeni, baþýna çalsan ne çýkar?
’Senden gülüþlerini kaçýran o aþklar,
Onlar sevmeyi de masallardan çaldýlar’
’Sen onsuzsun çocuk,
O sensiz’
Hani aydýnlanacaktý sýrtýnca taþýdýðýn karanlýklar,
Bak, elinde kalan bir tek acýlar...
O vaat edilmiþ mutluluklar,
Hani rüyalarýnda ’sarýldýðýdýr güneþe, güneþ gibi bir çocuðun’,
Onlar masallarla birlikte unutuldular...
011 / Kelkit
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.