Ben karanlýðý sende sevdim.Hüzün vurmuþ yalnýzlýðýmda,senin hayalindi karþýmda olan o,en büyük bilmeceyi çözemeden,girdabýnda kaybolmuþken karanlýðýn,bir çift gözdü ýþýðým olan.En girift çýkmazýnda yalnýzlýðýmla boðuþurken,en koyu karanlýklara daldým mavi ummanlara dalar gibi.Ben karanlýðý sende sevdim.Tüm görünen kötülükleri örten karanlýðý,gecenin gizemine gizemler katan karanlýðý,oysa sen gündüzün karmaþalýðýna alýþmýþken ben ayýþýðýný bekledim hep.Seninle beraber bir med-cezir akþamlarýný yaþamayý,denizdeki yakamozu seyretmeyi düþledim.Bir,de dünyanýn tüm sahteliklerinden arýnarak,gecenin býr yarýsý dehlizlere dalýp gitmeyi bir daha hiç geri dönmemecesine. 13.01.2007
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yüksel TOLAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.