Ben aðlamasam/kahkahasý olamazdýn bu þehrin.
Kefareti ödenmiþ umutlarým vardý benim.
Uyuþmuþ bedenimde sýk sýk nükseden þizofren kanamalarým.
Anne þefkati mutsuzluðumun arasýna gizlediðim hüzünlerim.
Usumda saklardým yalnýzlýðýmý.
Þarkýlar söylerdi bana yalnýzlýk, en yalnýz sesiyle.
Sonra sus/ardým.
Þeklim, þemalimle uyuþmazdý.
Zannýma leke sürülürdü.
Sen ekilip, yalnýzlýk biçilmek ne garip þey.
Aðrýlarým artýyor anne.
Gel kurtar beni!
Uykumun içine ediyor kabuslar.
Uslanmaz bir çocuk büyüyor içimde.
Kör oluyorum kendime.
Kör bakýyorum, aynadaki ifademe.
Salgýn gibi çoðalýyor acýlar.
Oradan oraya sýçrýyor.
Her tarafým kanýyor da,
Bir yüreðim çok acýyor...
Anne,
Çok ürküyorum artýk.
Bulutlar inmiyor uyurken gözlerime.
Þimþek çaktýðýnda,
Sýðýnacak bir göðsün de yok artýk.
Ýnsanlar çok insafsýz.
Sen gibi sokulup,
Babam gibi vuruyorlar beni.
Kurtar beni anne,
Aðrýlarým artýyor...
Vadesi dolan umutlarým var,
Borcu ödenmemiþ hüzünlerim.
Okuyanlar beni þair sanýyor anne,
Oysa yari anlatanlar
Þair doðmaz,
Þair ölür/bilmiyorlar...
Kerem Sümer.
Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Þiirlerin izin alýnmadan kopyalanmasý ve kullanýlmasý 5846 sayýlý Fikir ve Sanat Eserleri Yasasýna göre suçtur.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.