güvercin

üþüyorum...
kepçe kepçe kelimelerin,
beni açýkta býrakmasýndan.

bir keffâret terazisinin,
yeminsiz sözlerle,
üzerime kar yaðdýrmasýndan.

ayak parmaðým donuyor.
kunduram delik...
eðilsem ýsýtmaya,
eteðim sökük...

ve yalnýzým saraným yok...

’beni tanýmaz mýsýn dostum ?’ desem,
kelamýmý alacak suret yok.
bir ak güvercin konmuþ dut aðacýna,
onun da; ben gibi, kimsesi yok.

elimi uzatsam; ümitle,
kelime öðretsem; sabýrla,
dillensen sen de ben gibi,
üþüdüðümde;
sarar mýsýn beni kanadýna !






Sosyal Medyada Paylaşın: