Unuturum sanmýþtým ahu gözlüm.
Sen yanýmda olmayýnca,
Gözlerime bakmayýnca,
Unuturum sanmýþtým…
Senden sonra inan hiç aðlamadým,
Durmadan þiir yazdým…
Bazen seni anlattým dizelerde,
Bazen dünyayý avuçlarýma aldým.
Yazdým, yazdým, yazdým…
Geceler çok uzundur ayrýlýk acýsý çekenlere,
Bilmem sen de tattýn mý?
Geceler uzunda sanki günler kýsa mý?
Ýnsan duygularýn ötesindeyse eðer;
Ne gece ne de gün biter…
Uzun gecelerde önce geçmiþine dalarsýn,
Sonra kaderin senaryosunu yazarsýn,
Olacaklarý yaþamadan yaþarsýn…
Gece güne erince;
Ben güneþ olurum, sense alacakaranlýkta þafaksýn.
Gündüzse; geceye muhasebe.
Senden sonra hiçbir þeyden tat almadým.
Bazen sabit bir noktaya baktým; delicesine,
Bazen isyan ettim yaþadýklarýmýn cümlesine…
Arada bir iki kadeh parlattýðým oldu,
Biraz çakýr keyif olunca gözlerim doldu.
Ama hiç aðlamadým…
Ýkiye bölünmüþ tahayyül ettim hayatý;
Sonra yanlýþ dedim, böldüm üçe,
Senden önce, seninle ve senden sonra…
Keþke hiç çýkmasaydýn karþýma,
Üçe bölmeyecektim o zaman.
Hatýralarým olmayacaktý geçmiþe uzanan
Ve acým olmayacaktý þimdi yüreðimde;
Cayýr cayýr yanan.
Bu gün nedense?
Bunlarý anlatmak geldi içimden.
Bilirsin sevmem aslýnda karalama þiir yazmayý,
Ama boþ ver;
Nasýl olsa, sen ne duyacaksýn,
Ne de okuyacaksýn.
Bari býrak da kalem istediðini yazsýn.
Tam þiir bitti derken,
Seninle iki müþterek arkadaþýmýz geldi yanýma,
Hani o gülen yüzlü balýketinde tatlý kadýnla,
Kibar adam.
Hani ismi A’yla baþlayan dost kadýnla,
Bir adam vardý ya kibarlýðý adýnda.
Hani onlarda bir zamanlar dargýndýlar,
Ama onlar direndiler senin gibi yýkmadýlar.
Öyle yalnýzým ki bir tanem,
Can kattýlar canýma.
Anlatamam…
MEHMET FÝKRET ÜNALAN