aslýnda ben gidiyordum o gece
dallardan topraða süzülürken yaðmur
arkandan uzattýðým ellerimi
o gün bu gündür kaybettim sevgili
baþýmý bir bebeðe emanet ettim
her kýpýrtýsýnda bir kýyamet koptu
kýyameti tac ettim arta kalanlar tahtýnda
elsiz tutunanlar þahý oldum
saltanatým yýkýldýkça yükseldi halkým
ben ülkeme isyan ettim sevgili
yinede sokak köþelerinde dilenen aziz kýldýlar beni
atýldým bulvarlara koþtum
bir tek ayaklarým vardý
ne ezen ne ezilen
ne çeliþki ne huzur
su gibi aksan kimse tutmuyordu seni.
son damlam güneþe doðru
baþým bebeðe aðýr
ona bir yer bul sevgili
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.