Baþka bir þehir gibiydi uykularým
Gözlerimi güne her açýþýmda
Nerdeyim korkusu ile
Kirpiklerim birbirine sýðýnýrdý…
Uyanýk düþlerimle
Bilmediðim yaðmurlarla ýslanýrken
Benim olduðuna inandýðým
Her þeyden yoksunken
Ben
Üzülmüyordum yetimliðime
Hep öyle deðimiydim anne!
Dört bir yaným ayak izi doluyken
Kendi içimde yolumu kaybeden ben
Ýki yanaðýmý avuçlarýnýn arasýna alan
Zamanlarda
Hiç yoktum aslýnda…
Hani ben
Çýðlýk çýðlýða sek sek oynayan
Çocuk deðil de
Saklambaç oynarken saklanan
Ve oradan asla çýkamayan
Ben’im...
Leyla Usta