MAYA

Sýlaya dön” diye mektubun geldi;
Sýlayý sýlada yitirdim anam.
Biten takvimlere sattým gençliði,
Uykuyu rüyada yitirdim anam.

Özü bulmak için indim derine;
Geç deðdi ellerim dost ellerine.
Salýnca gönlümü mahþer yerine,
Dünyayý dünyada yitirdim anam.

Öteyi ötede, burayý burda,
Güneþin nurunu bir baþka nurda,
Ýsa’yý çarmýhta, Musa’yý Tur’da,
Adem’i Havva’da yitirdim anam.

Kapattým kapýmý “of” ile ah’a,
Açtým penceremi sonsuz sabaha..
Aðrýmý, sýzýmý sorma bir daha,
Onlarý orada yitirdim anam.

Bu hiç, o herþeyden verince müjde,
Silindi hayâller kalmadý gözde.
Aþkým çiçek açtý yandýðým közde,
Aklýmý, sevdada yitirdim anam.

Ölçtüm ve düþündüm inceden ince;
Sýyrýldý kýlýftan “son” ile “önce”
Mânâlar zihnimde þekillenince,
Ben beni aynada yitirdim anam.

Önce kökü dalda, dalý çiçekte;
Çiçeði meyvede, meyveyi renkte;
Var olan herþeyi bir çekirdekte,
Onu da MEVLÂ’da yitirdim anam.
Sosyal Medyada Paylaşın: