ÖLMEDİM ANNE

Bak yine ölmedim
Yine dimdik duruyorum karþýnda anne.
Yine eskisi kadar maðrur
Ama eskisinden daha güçlü bir þekilde.


Öyle ya
Biz ne depremler gördük,
Biz ne enkazlar altýnda kaldýk anne.
Beraber yaþamadýk mý bütün kýyametleri?
Beraber görmedik mi cehennemi ölmeden?
Bizim hayatýmýz zaten bir deprem
Þimdi soruyorum sana anne:
Ne gerek var cehennemlere?
Ne gerek var kýyametlere ?
Depremlere ne gerek var?
Hiçbir deprem acýtamaz yüreðimi anne
Sensizlik kadar,yoksulluk kadar.


Ölüm bize yakýþmaz
Þimdi ölürsek kanýmýz yerde kalýr anne
Daha alýnacak bir öcümüz var bu hayattan,
Daha sarýlacak dallarýmýz var aðaçlardan,
Daha bembeyaz güvercnler uçuracaðýz anne
Bir ilkbahar sabahý ülkemin semalarýndan.


Biliyorum anne, biliyorum!
Güneþ, birgün battýðý yerden doðacak
Ve yemyeþil gülecek bütün çocuklar,
Kýþýn her evde yanan sýmsýcak bir ocak
Ve arkasýna bakmadan kaçacak
Bu ölüm rengi soðuklar.


Nefret, koparýlmayý bekleyen
Kirli bir yaprak kadar hazýr,
Sevgi, alnýmýza kazýnmýþ bir yazý kadar saðlam,
Karýnca evlere mutluluk taþýr
Ve hazin korkak bir sis gibidir,
Ýçinden geçtiðimizde yýkýlýp parçalanan.
Sosyal Medyada Paylaşın: