DEĞİRMEN TAŞI !

DEÐÝRMEN TAÞI !

Dibi delinmiþ , kulpsuz dünyada
Ýzbe sokaklarda, mahpus gözlerle
Anastezili bir hasta gibi
Keder yüklü bulutlar altýnda
Umutla umutsuzluk arasýnda
Diyojen feneri elimde
Aradým seni,
“Gölge etme baþka ihsan istemem” dedin
Kar beyazý bulutlar arasýnda kayboldun,
Zehir zemberek naðmeler yazdým ardýndan
Martýlar kanadýnda , kanarya gagasýnda yolladým
Buðulu gözlerle geri döndü,
Zaman durdu, umut söndü
Yüreðimdeki ateþ
Saman alevi gibi söndü,

Yel kovaný kýrýlmýþtý usumun
Kapadým gözlerimi derin düþlere daldým;
Tahta kapýlý kerpiç duvarlý sýrça yuvasýnda
Bezir çýrasý ýþýðýnda
Sütünü emziriyordu altýn saçlý toprak
Canlý cansýz tüm yavrularýna
Yaðmur yüklü bulutlara bakarak,

Yel deðirmeni, rüzgârý
Su deðirmeni ,buðdayý
Hayat deðirmeni , insaný
Un ufak ederek öðütüyordu ,
Lokman Hekim ,Eshâb-ý Kirâm ile Ehl-i Beyt
Çaresiz dertlere aradýlar bir aþý
Ama, kuþ tüylü ,leylak kokulu zalim hayat
Olmuþ bir deðirmen taþý
Durmadan öðütüyordu
Hep insan baþý !

Yahya AKSOY

Sosyal Medyada Paylaşın: