Bugün negatif duygular kapladý bedenimi, beni yerden yere çalýyor,
Televizyondan teselli bulamadým, kahvaltýdaki kaymak da yetmiyor,
Hayatýn insaný getirip býrakacaðý arena hiç kimsece bilinmemektedir,
Ýnsanoðlu kuþ misali ama kanat her zaman çýrpmak istememektedir...
Düþünüyorum da, neye ulaþýrsam iyi hissedebilirim kendimi acaba?
Böyle bir çaba ve amaç gözükmüyor, hedefsizlik midir bunaltan ya da?
Hayatýn bittiði bir yerdeyim, bundan sonrasý ne bana güzellik ve ne de,
Mutluluk getirecektir, hayat böylesi bir hayal kýrýklýðýdýr, her neredeyse...
Keþke hayata daha sorumsuz ve amaçsýz baþlasaydým diyorum kendime,
Öyle olsaydý hala arayýþlarda olurdum yýllar sonra ulaþabildiðim bu yerde,
‘Orasý neresidir?’ Diye sorulduðunu duyar gibi oluyorum, cevabý yoktur,
Aþtýðýmýz onca engebenin sonunda geldiðimiz yer de kocaman boþluktur...
Madem ki kocaman bir hayat býrakmýþ olduk arkada, bunca yol aldýk ve,
Olgunlaþmýþ bireyler olarak toplumdaki yerimizi aldýk, sonrasýnda yine,
Sorularla karþýlaþtýk, içimizde kaynayan ve dudak ucumuza kadar gelen,
Neden böyle çaba ve eziyet? Nerede mutluluk, bize onca söz edilen...?
Mutluluk hiçbir yerde, hayat da öyle aslýnda, yaþamak boþ çuvala girmek,
Var olunduðu sürece yine ayný çuvalýn içinde debelenmek de debelenmek,
Debelenirken geldiðimiz yerde duyduklarýmýz mutsuzluðumuzun zirvesidir,
Sonrasýnda olabilecekler de yine bize uzak ve ayný zamanda kaderimizdir...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.