“Gel,” benim gözümle bak dünyadaki eþyaya, Ya ehline biat et ya da var git yoluna. El vermeden kurtulmak çýkmak gibidir aya. Dergâhta bul yareni bekleme gir koluna.
Ya gökteki “kamer” ol; ya da “þems”, ki ýsýtýr. Merkeze insaný al, koþtur fenafillâha. Bir elden aldýðýný diðeriyle yansýtýr. “Gel,” dedik ne olursan “gel” fisebilillaha.
Yol uzun mu derviþe, kýsaltmak maharettir Kýsaltamayan çýkar ah, bab-ý küstahan’dan Bu dergâhta kir olmaz her þey hep taharettir Boþ gelenler dolmadan asla çýkmaz bu handan
Sura üfleniyor say duyduðunda o ney’i Silkin dirilir gibi, kurtul mahpushaneden. Gel de gör yaþýyorken yanan þu divaneyi Rab’dýr güneþi, ayý insana burhan eden.
O, ki neyzen hamd’edip üflerken huþu ile Ýnletirken kamýþý tertemizdir nefesi Kucaklar sanki arzý þefkat, aguþu ile Bize ilhamlar verir “hu” diyen eren sesi
Ayrýlýp vatanýndan yola çýkan abdal’ýn Gül gibi kokusunu çok uzaktan alýrýz Zemheride donmadan canlý kalan o dalýn Gölgesinde ilhamý bil ki Hakk’tan alýrýz