Hiç Kaybetmemiş ..
Hiç kaybetmemiþ..
Bilmem ki anlar mý her yürek,
Kaybetmenin verdiði acýyý..
Bedenine iþleyen o garip sancýyý,
Kaybetmeden anlar mý ?
Bende küçüklükten baþladý kaybetme korkusu,
Çocukken defterlerim ve çok sevdiðim elbiselerime kýyamazdým,
Ben ölürsem onlarý da gömsünler yanýma derdim hep ..
Bunlarý anlatan þiirleri yazardým defterimin her sayfasýna..
Biraz daha büyüdükçe ,
Deðiþti kaybetme korkusunun büyüklüðü,
Sanki biraz daha gerçekleþti..
Etten, buttan, cana deðer oldu acýsý ..
Bir insanýn eksikliði duygusu,
Yaþanýlan her saniyenin sorgusuyla,
Aðzýndan çýkan her kelimeyi hatýrlamaya çalýþýrcasýna
Hafýzaný yoklarsýn, onu kaybettiðinde..
Onun bedenini gömersin de,
Hatýrasýný gömemezsin ,
Sen bana bunlarý býraktýn, bunlarý hep söylerdin bana, diyemezsin..
En çok da kendini duyuramamak koyar sana,
Zamandýr geç kaldýðýn,
Ýyi bilirsin ..
Nefes aldýðýnda söyleyemediklerini,
Daha fazla haykýrýrcasýna topraðýnda söylersin ..
Ve belki de utanmadan cevap beklersin, umut edersin …
Peki hiç düþündün mü;
Neden hep bir söze muhtaç kalan göçüp gider,
Ve hep geç kalýnýrlar sevilmeye ..
Aslýnda hiç kaybetmemiþ olanlar, daha çok acý çekerler..
Ýlk kaybettiðin en büyük acýndýr oysa ..
Topraðýnda gözyaþý dökmeden anlayamazsýn sevdiðini ..
Þimdi sana býraktý kaybettiðin, bu cezanýn büyüklüðünü .
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.