I.
Ben hep kül olmayý istedim.
Yanan beyazlýðýnýzdan kalmýþ
Sizin kýyýnýzda. Öylece...
Bir daha kimsenin dokunamayacaðý
Yalnýz bir kül.
(Adýnýzýn dünyaya býraktýðý
Acý bir ses gibi
Dolaþtým sözcüklerde.
Büyük ölümler yaþadým
Büyük kalabalýklar...
Acýdým
Acýndým.)
Adýnýzla seslendim bütün menekþelere.
Kanadýkça büyüdüm
Bütün iyi þeyler gibi.
II.
Taksim’de eski bir fotoðraftým ben
Unutulmaya hazýr
Ve terk edilmeye hep.
Martý çýðlýklarýnýn
Cenaze evlerine karýþtýðý
Kötü düþ çocukluðumdan seslendim
Ýlk kez adýnýzý.
(Mesela Körfez’de bir kýyý düþünün
Beni düþünüyorsanýz.)
Ýlk o zaman farkettim güneþi
Perdeler açtým.
Bahar’ý gördüm.
Sözünü Allah’ýn...
Gökten ayetler gibi indi
Umut.
-Dedi ki: "Yýl sayýsý olarak yeryüzünde ne kadar kaldýnýz?"
Dediler ki: "Bir gün ya da bir günün birazý kadar kaldýk,
Sayanlara sor."-
(Müminun Suresi 112/113)
(Baðýra baðýra aðlayarak
Sokaða doðru koþmak için
Cenaze evleri önünde ayakkabýlarýný arayan
Güzel çocuklarýn
Gözyaþlarýndan öperim.)
III.
Bugün ilk defa yemin ettim
Kül olarak kalacaðým.
Sýcak bahar duvarlarý önünde
Gülmek için savaþan o Þubat çocuðu gibi.
Soðuk çimentolarda kalmýþ
Ey yarým harfler!
Ad insanýn en büyük yalanýymýþ.
Kýyýdaki Adam
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.