çocuk deðildi ilk insan büyüktü zaten
sol yanýndan çekilmiþti aþk denen kadýn
tâ ki ozaman
hiç
kendiliðinden olmalýydý
her þey
bir den olmalýydý zaten
sýr olmalýydý
akýl almamalýydý
sorgusuz sualsiz
hayat
beþ duyu
ama orada kalmamalýydý
ötesi
çözülüyordu her þey birleþiyordu
þeffaflýktý sonsuzluktu
tualsiz
resmediliyordu
sonsuzluðun yegane tek sahibi ALLAH
sýr
aynalarýn ardý
o aþikârý yansýtýr
oysa bütün sorularýn cevabýný hazýr
almýþtý o zaman varlýk
elesti / ilk soruya uyandýk
saklý
cevaplar perdelendi nefsin ardýna
sýr tesbihle dillendi muradýna
açýldý isteyene perde indi adýna
ateþin sýrrý çözüldü
yoktu artýk ateþ
adý vardý
yaðmur hiç yaðmamýþtý gözlerinden
henüz ruh hiç ýslanmamýþtý
doksandokuz kapýdan sonraydý sonsuz hayat
kalpte
mühürlendi
asýl safa / ve saltanat kirlendi
þifrelendi / zikir tesbihlendi / baþtan baþa zaman
ömür oldu nefes nefes
bütün zerreler yerde
insan
farketmiyordu / kendinde ki / kendiliðindendi sanki
tesbih her þey de dilleniyordu HÛ
her nefes inkarsýz zikir ediyordu
asýl mananýn sebebiydi bu
canlý nefesle canlý kalýyordu
ve
bir den günah bitiverdi semadan
arza düþüyordu insan
ya cennetti yeri / ya da cehennemdi erkan
göz görüyor
kendisi tayin ediyordu mekan
sonunda (ben!)diye söyletiyordu þeytan
yeryüzünde az bulunuyordu yemini tutan
kendi ölüyor
önce karþýsýndakini görüyor
kendini unutuyor
etrafýnda yüz dönüyor
o zaman bir anda kýyasa bürüyor
iþte o zaman
ateþ yandý
güneþ söndü
gönlüne þirki kibriya indi
sadakatti her þey / evvelinde yemindi
zikri unuttu / þükrü unuttu / elesti sözünü tutmadý insan .!
sonradan.! ne ?
sen bilirsin sonsuzluðun benzersiz tek sahibi RABBÝM.!
aklýný iradesini unuttu
kendini avuttu burada insan .!