Hayat öyle sorulu Sorgulu ki Kaçýp kurtulacaðýmýz Hiçbir kuytu kalmadý Sýðýnalým
Demli çayýn Tadý kalmamýþ Odun sobasý bile Isýtmýyor Umut bizi býrakma
Kalemin Ne zaman büyüdüðünü Görmediðimiz Sarmaþýklar gibi Tutunacak yerler arýyor Beni bile hiç sayarak Ben insan deðil miyim? Ben insan deðil miyim ? Ne zaman bakacaðým Gökyüzüne Boþ gözlerle Ayaklarýmý uzatýp
Uçurumlar çekiyor beni Uçurumun dibindeki Çiçekler Kaçýp kurtulup Paramparça olmak Sevgisizliði kucaðýma alýp Bu bir cinnet deðil Yükü çok geliyor Dünyanýn. Utanýyorum sonra Bu düþüncemden Isýrgan otu bile olsam Buralar benim yerim Uçurumlar deðil
Ýçim gidiyor bir an Çok uzaklardan gelen Bir özlem yansýmasý -Halam bana ,imam bayýndý piþirsin -Haydi gidelim baba Diyen bir çocuk sesi Melez bir çocuk sesi Kapkara gözleri ýþýk saçan O zaman anlýyorum ki Bu dünya hepimizin Dünyanýn öbür ucundan Gelen yansýmayla. Sarmaþýklar Sarýlýn bana Daha çok Sevgiyle sularýz Köklerinizi Nefret havasýný alsýn Yaþamak güzel Dünya güzel Yeter ki Umut bizi terk etme…
Jale KESKÝNKILIÇ 12-12-2011
Sosyal Medyada Paylaşın:
JALE KESKİNKILIÇ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.