SENSİZLİĞİN SENFONİSİ

SENSÝZLÝÐÝN SENFONÝSÝ
“Bölüm Bir”
Ben ve yine ben...
Seni kaybettiðim günden beri
Omzumda yalnýzlýðýn
Hafýzamda olanca aðýrlýðýn...
Sensizliðin sessizliðin de titremekteyim.

Þimdi sen;
Býrakýp ta gittin
Ayrýlýðýn beyazlýðý vurur þakaklarýma
Özlemin bir baþka doluyor bu yaþýma
Yaþlarýmda hep senin izlerin...
Büyür gözlerimde deniz kadar
Gözyaþlarým, denizleri kovalar
Kuþkanadýnda bir ses
Sol yanýmda bir acayip yara
Sancýlar bütün bedenimi kaplar...
Þimdi sana;
Bir uçurtma kanadýnda yalnýzlýðýmý gönderiyorum
Dudaðýmda hala ýlýk nefesin
Usumda ise son gülüþümün resmisin.

Þimdi ben;
Gecenin karanlýðýnda yýldýzýný arayan
Hasretliðine her gün aðlayan
Ellerimi verecek bir el bulamadým
Ah hayalimdi, bir çoban yýldýzý
Ah en deli yürek hýrsýzý...

Þimdi sana;
Gözlerimde denizler büyüttüm
Sevdamda o denizleri köpürttüm
Köpüklerin beyazlýðýnda sonra, öldüm...
Oysa:
Bir kuþkanadýnda sana uçmak isterdim
Deniz mavisi gözlerinde buz olup donmak
Ýçtiðin sebil suya bardak
Ýstanbul yollarýnda toprak
Dudaklarýnda açan gül olmak isterdim.

Þimdi benim:
Yüreðimde derman yok
Gözlerimde sürgün hali, ferim yok
Seni kaybettiðim günden beri
Omzumda yalnýzlýðýn
Hafýzam da olanca aðýrlýðýn...
Daðlanýyor yüreðim hasretliðinle
Sessizliðin sesinde titremekteyim,
Sensizliðin sessizliðinde tükenmekteyim.


OSMAN TÜRKASLAN 17.09.2007
Zaman 00,10

Sosyal Medyada Paylaşın: