TAŞIN VE GÜNEŞİN İNSANLARI

TAÞIN VE GÜNEÞÝN ÝNSANLARI

O kadar uzak,
O kadar alýngan
Yýrtýk, pýrtýk, yapraklarý buz tutmuþ
Geceleri hasret kokan üzüm karasý renginde
Sabah olma umudu hayli az olsa da
Büyüklerimizin dizinde fukaralýk hikâyeleri dinleyerek uyumuþuz…

Güneþin doðuþu karanlýk,
Batýþýnýn karanlýðýnda düðümlenirken umutlar
Yalnýzlýðýn pençesinde bitmeyen çile ile
Daha daha anlat deyip büyükanne
Geçen en haram günlerin hatrý yine de dað kadarmýþ…

Yokluðun kader diye buyrulduðu evlerde
Biraz katýkla kara kýþý geçirip baharý karþýlamanýn sevinci de çokmuþ
Aþkýn da günahý zaten hiç yokmuþ…

Kýrk gün, kýrk gece
Harmanda yalnýzlýðý dokurken kilimlere
Yoksulluðun elinde bir büklüm kýrýlmýþken
Tek bir gün de olsa kusur etmedik saygýmýzdan
Baþýmýzýn üstünde yeri var deyip,
Fakirhanemize dostumuzu böyle buyurmuþuz…

Sonra büyüdük taþýn ve güneþin memleketinde
Sýra dýþý bahanelerle bir yýðýn hayal
Gurbettin tozpembe yamaçlarýnda sürgündeyken
Her gün önümüze kattýðýmýz vefasýzlýklarla
Keþke büyümez olaydýk diye diye isyan edip
Asýl sancý da gençliðe tam göz kýrparken koyuyormuþ…

Sonra yamalý, ürkek geçen ömür sahifeleri baþladý
Kendimizi idam ettiðimiz barut kokulu zalim seneler
Ve elbet beklentilerimiz oldu hayattan
Sevdalara karýþtýk, kirli mevsimlerde yalýn ayaklarýmýzla
Bazen yüreðimizi, ruhumuzu bir ok parçaladý
Bazen de sonbaharýn serseri yapraklarý anladý halimizden
Kavga ettik kendimizle, bin parçaya böldük duygularýmýzý
Ayrýlýklar heba etti dilsiz yollarda, su gibi aktý gitti en güzel günlerimiz
Öfkemizi avazýmýz çýktýðý kadar baðýrmak isterken
Bir köþeye çekilip dilimizi býçakla kesip susturmuþuz…

Hep sýfýrdan baþladýk böyle hayattýn merdivenlerini çýkmaya
Kaçýncý derken neleri kaçýrdýk
Yüreðimizi ele verdik, gençliðimizi sele
Baðlayalým derken yaralarýmýzý bir baktýk düþmüþüz dile
Özlemin nasýl olduðunu bile unuttuk
Fark etmedik her þeyin bu kadar ucuz erzan olduðunu
Sevmenin ise sadece adýný kazýdýk kör þiirlere
O insafsýzýn ismiyle demetlerce kâðýtlara
Hiçbir engel, fýrtýna durduramazken bizi
Sadece sevdiðimizin bir çift sözüyle yerimizde mýh gibi durmuþuz…

Ýþte taþýn ve güneþin insanlarý böyle seviyordu
O nasýl þeydi öyle yýllarca beklemeye mecalimiz vardý
Her þeyin bir hiç olduðunu anladýðýmýzda
Herkes baþýný alýp gitmiþti buz bulanýk yüreðimizden
Sülünlerin uðramadýðý daðlarla baþ baþaydýk
Ve her þey burada bitti diyerek
Ýþte o zaman namluyu þakaðýmýza dayamýþ
Hayatýmýzý alnýnýn çatýsýndan paslý bir kurþunla vurmuþuz…

TÝMUR ÝNCE
(taþýn ve güneþin insanlarýna...)






Sosyal Medyada Paylaşın: