ZARİFTİR KÖYLÜ
Acı ve ölüm kırk başlı çıra derler,
Her gün sönermiş biri, Külleri kalır hatıra!
Zariftir Anadolu insanı
Kaybı’na öldü diyemez, Der biz sakladık onu,
Yakındır mezarlıklar köylerde
Ziyaret ederler, gelip geçerken, Unutmazlar ölümü!
Zordur Anadolu’da yaşam, doğaldır her yaptıkları
Paylaşmayı iyi bilirler,
Onlarca kilometre gezidir onlar için
Köyden köye giderler yardım için
İmecedir yardımlaşmanın adı,
Bilirler yardım ettikleri kadar yardım alırlar
Ne ekerlerse onu biçecekler,
Ürettiklerinin fazlasını, pazara götürüp satarlar
Katkıda bulunurlar eşlerine, evlatlarına
Edep edip, büyüklerini sayarlar
Yaşlılarını huzurevlerine bırakmazlar,
Bilirler merhamet etmeyene merhamet edilmez
Bu acıya dayanamazlar
Düğünlerde de cenazelerde de başköşededirler
Geçmez yollarından yabancı,
Tanırlar uzaktan birbirlerini yürüyüşlerinden
Ormanda bile, bilirler yeni fidanları,
Yoktur çevrelerinde, Ellerinin değmediği,
Razıdırlar sıcak bir eve, olsa da boyasız
Bilirler kıymetini, kendileri üretmiştir yedikleri nimetlerini
Nasırlıdır, şekilleri bozuktur belki elleri, işte öpülesi ellerdir onlarınki
Büyük şehirleri sevmezler, gelseler döner başları
Özlerler sarı ineklerini, karabaşlarını,
Dönüp köylerinde doğdukları toprakta ölmek isterler,
Mazide kaldı şimdilerde böyle zarif insanlar,
Televizyon onları da çıkarttı çileden.
EMİNNUR ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.