ZARÝFTÝR KÖYLÜ
Acý ve ölüm kýrk baþlý çýra derler,
Her gün sönermiþ biri, Külleri kalýr hatýra!
Zariftir Anadolu insaný
Kaybý’na öldü diyemez, Der biz sakladýk onu,
Yakýndýr mezarlýklar köylerde
Ziyaret ederler, gelip geçerken, Unutmazlar ölümü!
Zordur Anadolu’da yaþam, doðaldýr her yaptýklarý
Paylaþmayý iyi bilirler,
Onlarca kilometre gezidir onlar için
Köyden köye giderler yardým için
Ýmecedir yardýmlaþmanýn adý,
Bilirler yardým ettikleri kadar yardým alýrlar
Ne ekerlerse onu biçecekler,
Ürettiklerinin fazlasýný, pazara götürüp satarlar
Katkýda bulunurlar eþlerine, evlatlarýna
Edep edip, büyüklerini sayarlar
Yaþlýlarýný huzurevlerine býrakmazlar,
Bilirler merhamet etmeyene merhamet edilmez
Bu acýya dayanamazlar
Düðünlerde de cenazelerde de baþköþededirler
Geçmez yollarýndan yabancý,
Tanýrlar uzaktan birbirlerini yürüyüþlerinden
Ormanda bile, bilirler yeni fidanlarý,
Yoktur çevrelerinde, Ellerinin deðmediði,
Razýdýrlar sýcak bir eve, olsa da boyasýz
Bilirler kýymetini, kendileri üretmiþtir yedikleri nimetlerini
Nasýrlýdýr, þekilleri bozuktur belki elleri, iþte öpülesi ellerdir onlarýnki
Büyük þehirleri sevmezler, gelseler döner baþlarý
Özlerler sarý ineklerini, karabaþlarýný,
Dönüp köylerinde doðduklarý toprakta ölmek isterler,
Mazide kaldý þimdilerde böyle zarif insanlar,
Televizyon onlarý da çýkarttý çileden.
EMÝNNUR ACAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.