SENSİZ
Yokluðun düþtü ansýzýn topraðýma,
Baharým kýþa döndü,yeþile matem düþtü sensiz
Gurbeti yaþar oldum ben bu dünyada
Gecemde ay gündüzümde güneþ sensiz
Tebessüm eden fotoðraflar kaldý elimde
Gidiþinle yastadýr yüzler,gülüþler sensiz
Baharý hatýrlatan bir kuru yaprak elimde
Yetim kaldý ruhum,duygular sensiz
Gittin,gündüzler mahkumdur artýk geceye
Gökyüzünde kara bir yalnýzlýk,yýldýzlar sensiz
Attýðým her adýmda bir çýkmaz sokak
Baðladýðýn bu kördüðüm çözülmez sensiz
Firarda tüm renkler siyahýn bayramýdýr bu gün
Hüküm giymiþ topraðýmda siyah güller açar sensiz
Yokluðunla her günümde ayrý bir hüzün
Varlýðýnda uðruna kurduðum hayaller sensiz
Aþkýn diðer yüzümüdür bu yokluðun
Sular bulanýk mevsimler deðiþti sensiz
Kurak bir iklimi yaþatýr bu yokluðun
Çölde Leyla’sýný arayan Mecnun sensiz
(ekim 2006)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.